|
Me reglaron al irme los poemas de Rosalía de Castro
Toquen as gaitas que hai festa,
toquen ó son do pandeiro,
pífanos toquen e frautas,
redobre o tamborileiro,
retroen as castañetas
i as cunchas, rencho... correncho...
coa quisquilleira zanfona
fagan o compás a un tempo.
Repiniquen as campanas,
atruxen mozos e vellos,
pequenos e grandes bailen,
brinquen os sans cos tolleitos.
Rían as de alegres ollos,
rían as de olliños negros,
i as dos peliños dourados,
i as dos peíños pequenos,
i as redondas moreniñas
máis dulces que o caramelo,
i as brancas que tén por gala
venas de color de ceo.
Que as nenas do ringo-rango
poñan paniños con freco,
i un moño na monteiriña
os mozos de rango-rengo.
Rechinen ricos e probes
tal como bos compañeiros,
e todos xuntos nun fato,
cal manada de cordeiros,
alaben a Dios bendito
que a.no tan farto teremos
e tal milagro os xa nados,
cos ollos de bágoas cheos,
verán cal igual non viron
nin noutros nin nestes tempos.
¡Cal han de medrar nas veigas
as espigas do centeo!
¡Que ricos pastos lle agardan
ás vaquiñas e ós carneiros!
Que leiras... ¡Virxe do Carme!
¡Que millos tan pantrigueiros!
Cada espiguiña dourada
ha de pesar por un cento.
¿I as fabas?... ¡Santo San Xuan!
¿I o trigo?... ¡Santo San Pedro!
Nin ha de haber donde axeiten
chícharos, grau e centeo,
¡que tanto... tanto e mais tanto...
ben de Dios se ha de ir collendo
que nin ha de haber nos chans
un semellante portento!
As peras, coma cabazos
ou coma cabazo e medio;
figos como piñas mansas;
repinaldos, coma cestos.
Cada sandía un ferrado
ha de pesar, pouco menos;
e si n'hai tento ca boca
seica xa reventaremos
ca farta... ¡Dios non premita
que fora farta do demo!
Bailá, pois, nenas bonitas,
bailá, mociños e vellos
que anada nunca se veu
cal a que este a.no veremos,
e dade gracias a Dios
por un favor tan extremo.
Responder
|
